Czasem też chciałbym mieć taką czapkę niewidkę. Skryć się razem ze swoimi problemami, smutkiem. Ale najważniejsze jest mieć osobę, która z tych smutków wyprowadzi. Pozdrawiam!

Wcale nie wydaje mi się,że jesteś takim szarakiem. Sądzę, że nawet odważnie bierzesz za rogi rzeczywistość.

Aniu. Oddałaś prawdę. Zawirowania w tej materii nie są mi obce. Dobrze,ze ją wypisaną wykrzyczałaś.

Małgoś już troszkę mnie poznałaś ... Jakoś takie chwile jak te zdarzają się bardzo rzadko ... Na szczęście :):):) A tak to pyszczydło wyszczerzone na maksa :):) Samodzielność ma swoje plusy Nie cierpię określenia samotność ... z bezradnością mi się tylko kojarzy a ja wierz mi bezradna nie jestem :):):) Więc prę do przodu z uśmiechem i dobrze mi z tym ... Owszem czasami zatęsknię  tak normalnie nie fobistycznie jakoś ... więc jest ok :):):)

Wzruszyłam się czytając twój wiersz Anuś. Lubię te twoje nostalgiczne teksty. Bardzo je lubię. A ten wiersz jest wyjątkowy.
Czytając tak mi przyszło do głowy, że to czasami i dobrze tak skryć się na moment pod czymkolwiek, chociażby pod czapką niewidką i spojrzeć na wszystko z dystansem. Tak sobie w ciszy posiedzieć, byleby lęk temu odosobnieniu nie towarzyszył. Strach przed samotnością.