Biały Gawron

Krzysztof Banita Kargól

Zazdrość... Pamiętasz? Zawsze mówiłem, że to uczucie złe. Myliłem się. Może nie jest to uczucie najwspanialsze, ale jest normalne, to przejaw zaangażowania, wyraz miłości. Tłumiłem to w sobie, bo byłem zazdrosny. O Pawła, o Tomka, nawet o to, że Ty jesteś tam a ja tutaj. Powinienem Ci jakoś tą zazdrość okazać, a nie złościć się, że Ty jesteś zazdrosna. Zaufanie... Twierdziłem, że to podstawa związku. To prawda. Zaufanie jest bardzo ważne, tak samo jak rozmowa, bliskość. Zazdrość nie jest zła tak jak mówiłem, trzeba tylko umieć nad nią panować. Byłem zazdrosny... Cholera, dalej jestem...

16 styczeń 2012, Staszkówka

Pogoda zdecydowanie się poprawiła. Choć nadal jest dużo śniegu drogi są już przejezdne. Przez ostatnie kilka dni wieś żyła jakby przesunięta w czasie i odcięta od świata zewnętrznego. Teraz powoli powraca do niej zwykła, szara codzienność. Wstaję i robię sobie śniadanie. Skromne, bo wiele zapasów już nie zostało. Trochę chleba, ser, resztka pomidora. Popijam wszystko czarną mocną kawą i jestem gotowy do drogi. Kiedy przychodzi Kaziu sprawdzam jeszcze raz drzwi i okna, wyłączam korki i zakręcam gaz. Nie mam ochoty wracać, ale i tak siedziałem tu kilka dni dłużej niż planowałem, więc nie narzekam. Wsiadam do samochodu, Kaziu zamyka za mną bramę. Mijamy kolejne domy, im niżej tym więcej widać codziennego życia, a klimat bajki jaki panował na szczycie powoli zamiera. Kiedy mijamy centrum wsi jestem już przestawiony na tryb miejski. Czas zaczyna przyspieszać, problemy się przewartościowują. Nie lubię tego momentu przejścia z jednej rzeczywistości do drugiej, równoległej.
- Skoro ją pan kochał to dlaczego nie umiał się pan z nią porozumieć? Dlaczego się pan poddał? Dlaczego nie pojechał pan jeszcze raz do niej? Nie starał się pan jej przekonać? – Kaziu wyrzuca z siebie wszystkie te pytania i patrzy na mnie wystraszony. Cholera, jest uparty. I zadaje celne pytania. Nie wiem tylko czy chcę na nie odpowiadać.
- Dlaczego? – wrzucam kierunkowskaz i włączam się w ruch na głównej drodze – Wiesz, że sylwestra tamtego roku spędziłem właśnie tutaj? Nawet Cię jeszcze wtedy nie było na świecie - zamyślam się nad mijającym nieubłaganie czasem. To było tak dawno...

Idę pod górę. Normalnie ta droga zajmuje mi jakieś piętnaście minut, ale teraz jest trzydziesty pierwszy grudnia, ślisko i niosę ze sobą plecak wypakowany jedzeniem, dwoma zgrzewkami piwa i butelką wyborowej. To jak dla mnie kosmiczna mieszanka i na pewno zadziała, choć przebudzenie nie będzie należało do najprzyjemniejszych. Uciekłem z miasta, a raczej od ludzi, bo chciałem być sam. Życzenia o północy, szampańska zabawa przez całą noc, nie mam na to wszystko ochoty. Chcę się upić w samotności i celebrować swój żal do świata.
Po trzydziestu minutach docieram na miejsce. Podwórko zasypane śniegiem, zamarznięty zamek w drzwiach. Męczę się z nim dłuższą chwilę zanim udaje mi się dostać do środka. W domu jest jeszcze zimniej niż na dworze, nawet się nie rozbieram. Stawiam wodę na herbatę, czuję jak zaczynają mi drętwieć palce u rąk. Palę w piecu, a raczej staram się napalić, bo rozgrzanie zamarzniętego domu nie idzie tak łatwo i szybko. Siedzę tak w kurtce, czapce i rękawiczkach, piję jedną herbatę po drugiej i zastanawiam się czy uda mi się ogrzać pokój jeszcze w tym roku. Podłączam elektryczny piecyk żeby szybciej złamać temperaturę, bo w takiej jak jest teraz nie mogę nawet włączyć komputera czy telewizora. Po czterech godzinach robi się wreszcie na tyle ciepło, że zdejmuję kurtkę. Piwo i wódkę zostawiłem w kuchni, więc będą odpowiednio zmrożone.
Choć trzymam to w głębokiej tajemnicy przyjechałem właśnie tutaj nie bez powodu. Tym domem żył mój ojciec. Nazywam go w myślach Staszkówką właśnie na jego cześć. Czuję tu jego obecność nawet silniej niż wtedy kiedy żył. Dlatego to miejsce jest dla mnie tak ważne. Dlatego nikomu o tym nie mówię...
Włączam komputer. Jak zwykle trzęsie się i rzęzi, a jedyne co mu pomaga to mocne uderzenie w wentylator. Wtedy albo się uruchamia, albo restartuje. Siadam przed klawiaturą z puszką piwa w ręce, sprawdzam pocztę i dostępność znajomych on line. Jest Baśka, więc się do niej odzywam. Miała iść na bal ze swoim Pawłem, a siedzi tutaj. To już drugie piwo. Baśka wypłakuje mi się w klawiaturę. Paweł nie dojechał, więc Baśka zostaje w domu i powoli zaczyna popadać w depresję. Słucham jej, a im dłużej słucham, tym bardziej staje się dla mnie jasne, że Paweł najzwyczajniej ją wystawił. Staram się okazać jej współczucie, choć prawdę mówiąc nic mnie to nie obchodzi.
Otwieram trzecie piwo i czekam czy Weronika odpisze mi na moje życzenia noworoczne. Widzę, że jest on line, ale milczy. Baśce zaczynają się mylić klawisze klawiatury, chyba zapija swoją złość winem. Ja też muszę się coraz bardziej skupiać by pisać składnie i zrozumiale. Otwarłem już wyborową i popijam ją którymś tam z kolei piwem. Przestaję się odzywać i Baśka po kilku próbach daje mi spokój. Nie wiem czy zrozumiała, że chcę być sam, czy się obraziła. Nie obchodzi mnie to. Świat przesłania

mi już mgła, myśli się plączą, choć wciąż za mało. Wyborową już skończyłem ale dobijam się powoli kolejnym piwem. 23.50.
Za chwilę zacznie się kolejny rok. Gaszę światło, obijam się o meble i padam na łóżko. Zasypiam zwinięty w kłębek starając się nie zwymiotować i złorzecząc na cały świat i ludzi którzy uparcie starają się zniszczyć resztki mojego życia i mojej godności. Godności? – myślę – jesteś żałosny. Zasypiam z tą ostatnią w 2011 roku myślą.
Otwieram oczy starając się nie poruszyć. W pokoju panuje półmrok choć za oknami jest już dzień. 2012 rok zacząłem potwornym kacem. Kiedy podnoszę się z łóżka głowa eksploduje mi wszystkimi kolorami bólu. Jęczę cicho i osuwam się z powrotem na poduszkę. Szukam jakiejś dogodnej pozycji by odepchnąć ten ból, ale jest tylko gorzej. Pokój zaczyna się chwiać a żołądek chce oddać całą zawartość. Męczę się przez kilka minut, kaszlę, z oczu płyną mi łzy. Sam tego chciałeś – przemyka mi przez głowę – no to masz. Udaje mi się wreszcie jakoś zasnąć.
Budzę się. Jest chyba wieczór, bo za oknami zrobiło się już szaro, przespałem cały dzień. Głowa nadal potwornie boli, ale nudności ustąpiły na tyle, że ryzykuję podniesienie się. Wlokę się do kuchni marząc o gorącej, gorzkiej herbacie. Szlag. W całym domu zrobiło się tak zimno, że woda w czajniku zamarzła i muszę rozbijać ją nożem. Palę w piecu bo zaczynam mieć dreszcze, choć nie wiem czy jest to spowodowane zimnem, kacem czy głodem. Nie jadłem od dwóch dni, dzisiaj też niczego nie przełknę. Staram się wypić coś ciepłego, patrzę w telewizor. Oglądam jakiś nudny rosyjski film. Jest nudny niesamowicie, przeplatany piosenkami które mi się nie podobają, ale ma w sobie coś takiego, że męcząc się oglądam go do końca. Opowiada historię niespełnionej miłości mężczyzny do kobiety. Chyba utożsamiam się z głównym bohaterem. Nie wierzę już w miłość. Nie ma sensu otwierać się przed kimś, dawać mu siebie jeśli jedyne co się dostaje w zamian to cholerny ból i żal. Nie chcę już nic czuć. Prościej jest być cynikiem, tak jak kiedyś. Miłość jest zła, szczerość jest zła, oddanie to błąd a bliskość jest przereklamowana. Jestem tylko ja. Sam i nie rozumiany.

Modlitwa do Boga

Chcę Cię zapytać
czy znajdziesz dla mnie czas
Czas na rozmowę tylko ze mną,
sam na sam
Chcę złożyć skargę, zażalenie
Zwał jak zwał
Skargę na życie, bo coś z nim jest nie tak
Chcę Cię zapytać
czy masz może tajny plan
Zanotowany w zeszycie
podpisanym Krzysztof K.
Ja się nie skarżę, chociaż wiedzieć chciałbym, że
Wszystko co robię Ma choćby jakiś mały sens
Ja się nie skarżę na swój los
Choć spać już nie umiem, zasypiam co noc
Zgubiłem gdzieś adres do Ciebie
Zresztą nie pierwszy raz
Dlatego piszę te słowa podpisując się K.K.

Jeśli zapytasz to u mnie dobrze, jeśli chcesz wiedzieć to śmieję się
Jeśli zapytasz to u mnie dobrze, nauczyłem się śmiać nawet wtedy, gdy Źle

1 styczeń 2012 roku, Staszkówka

- No to pan zaszalał – Kaziu patrzy na mnie z niedowierzaniem. Chyba nie mieści mu się w głowie, że poukładany staruszek potrafił kiedykolwiek schlać się do nieprzytomności. – Ale po co? Zamiast porozmawiać ucieka pan od ludzi, robi pan wszystko by zabić w sobie uczucia. To idiotyczne.
Stoimy w korku przed światłami. Niby to małe miasteczko, ale zatłoczone jest tak samo jak duża metropolia.
- Masz rację. To idiotyczne. Czasami chyba trzeba zaliczyć upadek na dno by się mieć od czego odbić. Tak przynajmniej było ze mną.

Kac minął, choć i natężenie i czas trwania były rekordowe. Ma to swoje dobre strony, bo i na alkohol i na papierosy nie mogę patrzeć. Za to zabrałem się za gitarę. Powyciągałem wzmacniacze, kable i mikrofon, teraz staram się to wszystko podpiąć do komputera. Może wreszcie uda mi się coś nagrać. Swego czasu dużo pisałem, układałem muzykę i słowa. Może warto część zapisać

jako dźwięk i głos. Zimno jak cholera, a to nie pomaga starej wysłużonej gitarze która uparcie rozstraja się co kilka minut. Zabieram się za List do Boga, jeden z tekstów które bardzo lubię. Nagrywam jedną gitarę, potem drugą. Wszystko zapętlam, miksuję i dogrywam bas. Całość nie stroi tak jak powinna ale w końcu i tak to wszystko wyląduje w „szufladzie”. Dogrywam głos. Sam się dziwię, że udaje mi się to za pierwszym razem. Niby wszystko dobrze, tylko skąd tu tyle żalu do świata, do Boga. Podoba mi się, choć czuję się żałośnie ze świadomością, że to moje własne słowa.
Zostawiam to wszystko, ubieram się i idę do wsi, do sklepu. Kac kacem, ale napić się muszę. Idę, a raczej ślizgam się po lodzie. To martwy sezon w firmie, więc po sylwestrze zostanę tu jeszcze kilka dni. Idę i myślę o Modlitwie do Boga. Czy naprawdę taki jestem? Może gdzieś w tym moim postrzeganiu świata jest błąd? Nie podobają mi się te myśli. Wywracają do góry nogami cały mój misternie budowany świat. Może się myliłem?
Kupiłem piwo i dwie paczki papierosów. Dotarłem na górę, do domu. W narcystycznym amoku słucham jeszcze raz modlitwy, ale tekst mnie odrzuca. Jest jakiś płaczliwy i pełen pretensji. Czy ja faktycznie taki jestem? Jestem zapatrzonym w siebie egoistą? Niemożliwe. Zawsze wiem czego chcę. Tylko czy na pewno? Szlag. Muszę z kimś porozmawiać, bo cegła za cegłą zaczyna się sypać cały mur jaki zbudowałem wokół siebie.
Przeglądam książkę adresową komunikatora internetowego. Mam tu kilku znajomych z którymi czasem rozmawiam. To faktycznie jest jakiś socjologiczny fenomen. O wiele łatwiej jest mi porozmawiać z kimś kto pojawił się w jakimś wycinku mojego życia niż z kimś kogo realnie znam od lat. To chyba swego rodzaju anonimowość powoduje, że łatwiej jest się wtedy otworzyć i opowiedzieć o sobie. Często rozmawiam z Moniką. Ma dwadzieścia pięć lat i nawet nie wiem jak wygląda. Mimo to potrafimy rozmawiać. Za kilka tygodni bierze ślub, właśnie przygotowuje zaproszenia. Opowiadam jej o sobie, o Weronice. Formułując własne myśli i przelewając je na papier łatwiej jest mi zrozumieć samego siebie, bo od tego chyba powinienem zacząć. Jestem do bólu szczery, choć nie opowiadam o wszystkim. Mógłbym, ale wolę rozmawiać słysząc kogoś a nie wpisując własne myśli w okienko komunikatora. Monika potrafi słuchać. Czasami o coś pyta, dodaje coś od siebie. Nie krytykuje i nie osądza. I chyba właśnie takiej rozmowy potrzebuję, bez złotych rad na życie.
Czuję jak powoli rodzą się we mnie wątpliwości. Gdy opisuję własne zachowanie i uczucia patrzę na wszystko z boku, a wtedy dociera do mnie, że mogłem się mylić. Może warto popatrzeć na siebie krytycznie. Może wtedy uda mi się zrozumieć to co się stało.
Robię sobie mocną kawę i siadam z gitarą na kolanach. Kiedyś właśnie tak zbierałem własne myśli, wsłuchiwałem się w samego siebie. Może to nadal działa, tylko ja dawno temu o tym zapomniałem. Gram i śpiewam pozwalając by palce same błądziły po gryfie a słowa płynęły w ciszę. Dziwnie się czuję, bo gram kilka piosenek tak jak nigdy wcześniej. Nie chcę przerywać, tak jak przed laty porywa mnie muzyka i pozwala odszukać samego siebie. Myśli biegną gdzieś obok mnie. Jestem tu ja, ten z gitarą, i drugi ja patrzący na wszystko z boku. Łapię jedną myśl która uparcie puka do mojej głowy i staram się ją zapamiętać, bo czuję, że jest ważna, choć nie wiem jeszcze co właściwie ma znaczyć.
Odkładam gitarę i tępo patrzę się w krajobraz za oknem. Siedzę wpatrzony w przeszłość. Powoli opada ze mnie złość ostatnich tygodni. Czuję się tak jakby ktoś wyrwał mnie z tego czasu, przeniósł wstecz i kazał na wszystko popatrzeć jeszcze raz. Na tamten mail, nocny telefon, wszystkie niepotrzebne słowa które wypowiedziałem. Wszystkie słowa jakie napisałem myśląc, że tak trzeba. Wystarczyło tylko stanąć z boku i zapomnieć na chwilę o własnym ja. Cholera, myliłem się. Wszystko widziałem innym niż było, a raczej nie widziałem nic. Własne pragnienia, własne marzenia, własne potrzeby. Choć nieświadomie, ale taką właśnie ustawiłem kolejność. Chciałbym teraz zadzwonić i powiedzieć przepraszam. Tylko co może być warte kolejne słowo?
Jest wieczór. Siedzę w ciemnym pokoju zastanawiając się co dalej. To, że coś zrozumiałem niczego nie zmienia. Nawet ja sam nie umiem teraz nazwać własnych myśli a wiem, że pojawią się kolejne. Bo już zacząłem burzyć ten mur, bo muszę to zrobić do końca i przyznać się do wszystkiego czemu wcześniej zaprzeczałem. Kładę się spać z ostatnią myślą tego dnia. Nienawidzę zazdrości, ale byłem i jestem zazdrosny. I to chyba normalne.

Rozmawialiśmy. Dzwoniłaś, ja bałem się oddzwonić. Bałem się tego co powiesz, bo nic nie znaczy fakt, że wiele do mnie dotarło. Jestem tak cholernie szczęśliwy, że rozmawiasz ze mną, i tak zły na cały świat, że nie jest dla Ciebie sprawiedliwy. Mam nadzieję, że kiedyś będę mógł Ci to powiedzieć, że znajdę odwagę, a Ty będziesz chciała słuchać. Jesteś dla mnie tak bardzo ważna. Jeśli nie mogę być z Tobą jako mężczyzna, chcę być przyjacielem. Kocham Cię, znowu zachciało mi się żyć. Dzięki Tobie. Czuję się teraz tak jakby ktoś zdjął mi z oczu klapki. Byłem na Ciebie zły, że czasem sugerowałaś, że jestem z Tobą, a w Krakowie, na boku, bawię się w najlepsze. Byłem zły, bo nigdy tak nie było, ale... ale Ty miałaś prawo tak myśleć. W jakimś amoku jaki mnie wtedy ogarnął widziałem tylko czubek własnego nosa, jakąś urażoną dumę, nie widziałem tego co ważne. Skąd miałaś wiedzieć, że ten nieszczęsny mail napisałem razem z innymi pewnego wieczoru w Staszkówce kiedy było apogeum mojego załamania. Pisałem w świat, do ludzi, nie ważne co byle tylko znaleźć jakiś punkt zaczepienia u kogokolwiek. Bo potrzebowałem z kimś porozmawiać, a nie miałem z kim. Co z tego, że to było stare i nieistotne jak zapomniany śmieć. Ty to przeczytałaś i poczułaś się zraniona. Ja widziałem nieistotny szczegół, Ty straciłaś do mnie zaufanie. Byłem ślepy i zapatrzony w siebie. Dużo mówiłem o tym, że potrafię na każdą sytuację patrzeć z wielu stron.. No to zabłysnąłem cholera. Bo nie widziałem nic. I co z tego, że nic nie zrobiłem, że Cię nigdy nie zdradziłem. Zraniłem Cię. Nieświadomie, ale zrobiłem to. Byłem zły, że czasem robisz mi awantury bez powodu. Bo powodów często nie było, ja ich nie widziałem. Jakoś mi umknęło, że byłaś zazdrosna bo Ci na mnie zależało. Widziałem tylko zazdrość, cechę której nie lubię. I co z tego, że nie lubię. Zawsze Cię akceptowałem taką jaką jesteś. Byłem czasem zły na to co mówisz, jak się zachowujesz. A przecież nie jestem ostatnim idiotą. Więc dlaczego zapomniałem, że dla Ciebie to wszystko jest o wiele trudniejsze. Różnica wieku, mało istotna w sumie. Przecież Twoje życie się wtedy posypało a ja Ci nie pomogłem. Weroniko, nie chciałem źle, chciałem dla nas, dla Ciebie dobrze, a wszystko popsułem własnym pragnieniem szczęścia. Teraz dziękuję Bogu, że mogłem z Tobą porozmawiać i boję się, że znowu coś nam spadnie na głowy. Ten galimatias to nasze wspólne dzieło, ale procentowy podział winy jest jasny. To ja byłem ślepy, zapatrzony w siebie, byłem egoistą. Nie umieliśmy rozmawiać mając jednocześnie szansę na wyjątkowe porozumienie bez słów. Wierzę, że wszystko może się zdarzyć, ale nauczyłem się pokory. Jeśli zostaniesz w moim życiu będę szczęśliwy. Jeśli odejdziesz znowu w swój świat nie poddam się, ale nie umiem robić nic na siłę. Zawsze będę tak jak dzisiaj czekał na telefon od Ciebie. Dziś nie zadzwoniłaś, a ja już zaczynam się bać. Dobranoc.

11 luty 2012, Kraków

W końcu dojeżdżamy do miasteczka. Szukam miejsca by zaparkować. Chcę jeszcze odwiedzić jeden sklep w którym sprzedają ostro, tak jak lubię, przyprawioną wiejską kiełbasę. Wreszcie udaje mi się stanąć w jakiejś uliczce sporo oddalonej od centrum.
- Czyli zrozumiał pan, że coś było nie tak jak powinno – mówi Kaziu – Ale czy to coś zmieniło?
Patrzę na zegarek, mam jeszcze sporo czasu do wieczora.
- Chodź Kaziu na jakieś ciastko i kawę.
Wysiadam z samochodu i mam zamiar już odejść kiedy coś sobie przypominam.
- Kaziu - wołam, bo zdążył już przejść kilka metrów - Kaziu, podejdź na chwilę.
- Mam do Ciebie prośbę - mówię gdy staje obok mnie - Chciałbym, żebyś coś dla mnie przechował. Nie chcę zabierać tego ze sobą, a nie chcę też, by leżało bez opieki - mówiąc to daję mu szkatułkę do której zapakowałem wczoraj wszystkie swoje listy i notatki - Zrobisz to dla mnie?
- Jasne panie Mateuszu - odpowiada - Jest zamknięta...
- Tak... - odpowiadam uśmiechając się.
Idziemy do najbliższej cukierni gdzie zamawiam dwie kremówki, kawę dla siebie i herbatę dla Kazia.
- Pytałeś czy coś się zmieniło. Ja się zmieniłem, albo zacząłem się zmieniać, bo coś takiego nie dzieje się z dnia na dzień. Każdego dnia o tym myślałem i starałem się coś zrozumieć. Okazało się to całkiem proste. Wystarczyło tylko popatrzeć na konkretną chwilę cudzymi oczami.
- Może – Kaziu przegryza się przez kremówkę.
- Po kilku tygodniach zadzwoniła - mówię wpatrując się w czarną parującą kawę.

Patrzę na wyświetlacz telefonu i nie wierzę. To numer Weroniki. Tak mnie ten telefon zaskoczył, że trzymając go w ręce nie zdążyłem odebrać. Powinienem oddzwonić, ale zwyczajnie się boję. Boję siętego co mogę usłyszeć, boję się rozmowy. A przecież przez ostatnie tygodnie bardzo tego chciałem. Choć też zdaję sobie sprawę z tego, że w głębi siebie powoli zacząłem odnajdywać spokój który właśnie bardzo poważnie zadrżał.
Chodzę po mieszkaniu zastanawiając się co zrobić. Czekam myśląc, że zadzwoni jeszcze raz, pierwszy szok minął i teraz jestem w stanie odebrać. Zasypiam zastanawiając się co chciała. Budzę się niewyspany. Jest pełnia i kiedy nie ma chmur księżyc świeci mi prosto w oczy. Nie mogę wtedy spać, męczę się przewracając z boku na bok, ale żadna pozycja nie jest odpowiednia. Leżę tylko z zamkniętymi oczami i staram się zająć czymś myśli. Tej nocy myślę o telefonie od Weroniki. Postanawiam się wieczorem odezwać. W ciągu dnia ma zajęcia na uczelni i pracę, nie chcę jej denerwować.
Telefon dzwoni koło szesnastej. Odbieram.
- Cześć – słyszę głos Weroniki. Nie jest łatwo rozmawiać z kimś kogo się nie słyszało kilka tygodni, zwłaszcza jeśli ma się temu komuś tyle do powiedzenia. Mnie dodatkowo ściska strach, że rozmowa będzie trwała zbyt krótko, a nie zacznę przecież od tego, że „ja chcę”.
- Cześć – odpowiadam.
Rozmawiamy długo. Czuję, że jest załamana, że coś złego się dzieje, choć nie wiem co. Nie pytam, nie mam prawa pchać się znowu w jej życie.I jestem szczęśliwy, że ją słyszę. Nie chcę by znowu zniknęła z mojego życia. Chcę by została. W jakikolwiek sposób, ale niech zostanie.
Mam złe przeczucia. Jest niedzielny ranek a mnie coś ściska w środku ze strachu. Najgorsze jest to, że te moje przeczucia za często się sprawdzają.
- Z babcią jest źle, chyba trzeba wezwać lekarza – słowa mamy nawet mnie nie zaskakują, choć staram się pozornie zbagatelizować sytuację. Babcia już od lat obecna jest tylko ciałem, a w ostatnich tygodniach jej stan bardzo się pogorszył.
- Co się dzieje? – pytam
- Nie może złapać oddechu, nie może wstać z łóżka, a jak już się podniesie to się dusi - mama nakreśla mi sytuację. Jest dosyć spokojna co mnie dodatkowo denerwuje. Czuję, że jest pogodzona z sytuacją i teraz jedynie czeka aż nadejdzie koniec.
Jest niedziela. Nie można wezwać lekarza telefonicznie a pogotowie nie przyjedzie. Idę do przychodni która akurat ma dyżur i proszę o wizytę. Tłumaczę spokojnie, że nie ma możliwości przywieźć babci do przychodni. Służba zdrowia rządzi się swoimi własnymi prawami i trochę czasu zajmuje mi przekonanie dyżurującego lekarza, że stan jest na tyle poważny, że ryzykiem by było czekać do poniedziałku. Po konsultacjach udaje się ustalić termin wizyty. Przyjdzie za jakieś dwie godziny.
Wracam do domu. Z babcią jest coraz gorzej. Widać jak słabnie z godziny na godzinę. Staramy się wmusić w nią coś do jedzenia, ale nie chce ani jeść, ani pić. Ma już osiemdziesiąt dziewięć lat i wszyscy w rodzinie zdajemy sobie sprawę, że już niedługo nas opuści. Może to brzmi brutalnie, ale wydaje mi się, że tego by właśnie chciała. Wizyta lekarza jest krótka i kończy się skierowaniem do szpitala. Zamawiamy karetkę i w czwórkę jedziemy do Żeromskiego. Mama z babcią w karetce, ja z siostrą samochodem. W niedzielę się pewnie wiele nie dowiemy, komplet badań zostanie zrobiony dopiero jutro. Mama zostaje w szpitalu, ja z siostrą wracamy. Nie ma sensu żebyśmy tu siedzieli wszyscy. Wieczorem wpadam tam jeszcze na kilka minut. Zapalenie płuc, anemia, kłopoty z krążeniem. To wszystko na razie. Reszta badań w poniedziałek, a jeszcze tej nocy transfuzja krwi. Szlag.
Idę do szpitala. Mama już tam jest i mam ją zmienić. Nienawidzę szpitali. Nawet po kilku minutach pobytu tam jestem potwornie zmęczony. A babcia leży obok sali na której kilka lat wcześniej leżał mój tata. Do domu już nie wrócił. Wszystko to razem sprawia, że choć dopiero idę korytarzem jestem już spocony i zdenerwowany. Wchodzę do środka i czuję jak krew odpływa mi z twarzy. Łóżko babci jest puste i ładnie zasłane. Opieram się o ścianę i ciężko oddycham. Tego się bałem, że tak może to wyglądać. To scena jak z filmu, ale przeżywana samemu jest przeżyciem traumatycznym. Przynajmniej dla mnie. Pytam przechodzącą pielęgniarkę co się stało. Dowiaduję się, że w nocy babcia miała problemy z oddychaniem, jakieś komplikacje po transfuzji i trzeba ją było przewieźć na oddział intensywnej terapii. To jakaś sinusoida wrażeń. Przed chwilą byłem pewien, że to już koniec, teraz muszę iść na OIOM. Choć nawet w moich własnych myślach brzmi to okropnie zastanawiam się co jest gorsze. Idę na papierosa. W środku szpitala jest duży dziedziniec. W lecie pacjenci oblegają wszystkie dostępne ławki i właśnie tutaj uciekają na dymka. Pamiętam nawet ławkę na której ostatni raz widziałem tatę w ruchu. Potem już samodzielnie nie był w stanie zrobić nic. Wszystko wraca, to jakieś pieprzone deja vu. Chcę zadzwonić do Weroniki, po prostu potrzebuję jej teraz, ale nie chcę jej dokładać jeszcze swoich problemów. Wiem, że to idiotyczne, ale nie chcę też by pomyślała, że perfidnie gram na uczuciach.Od czasu tamtego telefonu czasem ze sobą rozmawiamy, ale to ona decyduje kiedy.
Pomagam pielęgniarce posadzić babcię na wózek inwalidzki i przewieźć na zwykłą salę. Na intensywną terapię już się nie kwalifikuje. To jakaś alternatywna dla mnie rzeczywistość. Mam wrażenie, że tylko w Leśnej Górze personel zajmuje się chorymi. Nie wiem co by było, gdyby nie my. Nie wiem jakby wyglądała opieka nad babcią która nie może teraz być sama nawet przez chwilę, wyrywa sobie rurkę z tlenem, wenflon. A tu chyba nikogo to nie obchodzi. Babcia nie chce się położyć do łóżka, chyba lepiej jej jest oddychać kiedy siedzi. Choć przewraca się z boku na bok, z nosa kapie jej pot i już nawet nie oddycha. Dyszy tylko jakby starała się na siłę ukraść kolejny haust powietrza. Siadam naprzeciw niej i podpieram ją z każdej strony. Okładam poduszkami, podpieram plecy krzesłem, a z przodu samym sobą. Siedzimy tak już dwie godziny. Cały czas do niej coś mówię, choć nie wiem czy cokolwiek słyszy. Ma nieobecny wzrok, zamglone oczy, martwe źrenice. Ze łzami w oczach proszę w duchu Boga by pozwolił jej odejść. Nie dzwonię do Weroniki, biorę długopis i piszę do niej kolejny list.

***

Minął kolejny dzień. Może nieco lepszy, co wcale nie znaczy, że łatwiejszy. Trudno jest patrzeć jak ktoś umiera, w dodatku dokładnie w taki sposób jakiego się całe życie bał. Staram się pomagać, może choć trochę wyjdzie mi to lepiej niż wtedy kiedy umierał tata. Wszystko wraca, choć osoba jest inna. Wtedy uciekałem przed prawdą, przed sytuacją. Wydawało mi się, że gram dojrzałego, a tak naprawdę stchórzyłem. I będę z tym żył do końca. Mam nadzieję, że teraz będzie inaczej, że pomogę i M i B. Może to co robię to mało, nie wiem. Staram się po prostu być, dać siebie, pomóc na tyle na ile potrafię. Że wykańcza mnie to psychicznie? Tak, nawet bardzo, bo sił już nie mam, a to dopiero początek. Ale nie pokażę nikomu, że jest ze mną źle, będziesz wiedziała tylko Ty...

14 marzec 2012 roku, Kraków

***

Babcia jest już w domu. Po tygodniu w szpitalu dzisiaj została wypisana, choć zdajemy sobie sprawę, że to już tylko kwestia czasu. Babcia dawno temu prosiła by nie pozwolić umierać jej w szpitalu. Więc spełnimy jej wolę. Odejdzie w swoim własnym pokoju. Całkowicie straciła samodzielność i kontrolę nad własnym ciałem. Żyjemy z mamą cyklem dwugodzinnym. Co dwie godziny staramy się ją nakarmić, przewinąć jak niemowlaka. Po jakimś czasie mamy już wypracowany system i stanowimy całkiem zgrany duet pielęgniarzy amatorów. Nie wiem skąd mama bierze siłę by to wszystko robić, nie wiem skąd ja tą siłę znajduję w sobie. To dziwne, ale nigdy wcześniej nie byłem z mamą tak blisko, ta trauma w jakiś magiczny sposób nas połączyła.
Każdego wieczoru czekam na telefon. Jeśli dzwoni, rozmawiamy. Jeśli nie, piszę do niej. I jedno i drugie pozwala mi jakoś przetrwać te dni. Weronika często rozmawia z moją mamą. Cieszą mnie te ich rozmowy, choć irytuje mnie, że nie mam pojęcia o czym rozmawiają. Zmienił się też stosunek między nami. Udało się nam kilka razy porozmawiać, coś wyjaśnić. Może to coś zmieni, bo dalej się boję, że ją stracę, że powiem coś głupiego, i wszystko trafi szlag. A bardzo jej potrzebuję.
Chyba nastał dzień przesilenia. Mam dosyć, jestem tak potwornie zmęczony, nawet mama stwierdziła, żebym zadzwonił do Weroniki i porozmawiał. Cholera, bardzo bym chciał to zrobić, ale nie mogę. Ciężko mi przez to przechodzić samemu, a pojęcia nie mam kiedy to się skończy...

Na pogrzebie siedzę między mamą a siostrą. Babcia zmarła trzy dni temu po kilkudziesięciu godzinach ciężkiej agonii. Siedziałem przy łóżku patrząc jak odchodzi, męczy się, wraca. I tak przez dwa dni. Odeszła tak jak chciała. W domu, w otoczeniu rodziny, dumnie i z godnością. Łapię się na tym, że szukam obok siebie Weroniki. W noc śmierci babci długo rozmawialiśmy, choć nie pamiętam nawet o czym. Siedzę teraz gapiąc się na trumnę, nie wiem jak ma teraz wyglądać zwykły dzień. Bez karmienia, mycia, przewijania. To chore.

***

Wczoraj odbył się pogrzeb B. Niby wszystko było w porządku, ale wiem, że M była kłębkiem nerwów. To chyba normalne. Coś się właśnie skończyło. Z jednej strony to ulga, z drugiej jakaś pustka której nie da się wypełnić. Na pogrzebie podświadomie szukałem Ciebie obok. Czy mam do Ciebie pretensje, że Cię nie było? Oczywiście, że nie, po prostu jakoś tak smutno mi było, a przecież jestem Ci tak bardzo wdzięczny, bo dzięki Tobie nie zwariowałem przez te ostatnie tygodnie. Mówisz, że masz mętlik w głowie... Bardzo bym chciał wiedzieć co w tej Twojej głowie siedzi, co myślisz. Mogę się jedynie domyślać...

24 marzec 2012 roku, Kraków

***

Minęły kolejne tygodnie. Powoli wszyscy musieliśmy przestawić się na nowy rytm życia. Każdego wieczoru czekam na telefon od Weroniki. Rozmawiamy ze sobą, a sposób naszych rozmów powoli się zmienia. Rany pozostały i pewnie pozostaną na zawsze, ale obydwoje staramy się jakoś to poukładać. Powiedziałem jej wreszcie, że wiele zrozumiałem, choć zdaję sobie sprawę, że wiele jeszcze zostało do zrozumienia. Zmieniam się, na nowo uczę się patrzeć. Mam nadzieję, że mi się uda. Często udaje mi się wszystko poplątać, czasem bezmyślnie coś palnę, ale rozmawiamy dalej mimo tego. Nie zmieniło się jedno. Dalej bojąc się, że ją stracę nie umiem powiedzieć tego co powinienem. Choć staram się i szukam odpowiednich słów i jakiegoś sposobu by to zrobić.

Moja miłość mieszka we mnie
jak gorący chleb
Jak doskonałe wino spijane z Twoich warg
i jest
Zasypia gdzieś głęboko gdzie życie ma
trochę inny sens
Śmierć jest tylko śmiercią
nie oznacza wcale końca
Budzi się tam w innym wymiarze
bez słów
Szuka wspólnego rytmu ciał by ożyć
jeszcze raz
Płomień
Ogień
Woda
Deszcz
Jak jedno ciało w obłąkańczym tańcu kochania
Moja miłość mieszka we mnie
I jest

3 maj 2012 roku, Kraków

Siedzimy z Kaziem nad pustymi już talerzykami i filiżankami.
- No i to już wszystko. - patrzę zamyślony w pusty już kubek po kawie.
- Jak to wszystko? Spotkaliście się? Co było dalej?
Wiem, że ta ostatnia część mojej opowieści była chaotyczna. To dla mnie cała sterta nakładających się na siebie obrazów i wspomnień w których sam się czasami gubię. Trudno mi było o tym mówić, ale czuję jakąś ulgę. Może po raz pierwszy odważyłem się to zrobić, przyznać przed sobą samym, że popełniłem błędy za które powinienem przeprosić. Może późno trochę, ale...
- Przepraszam – mówię cicho do własnych myśli.
Patrzę na zegarek, jest już późno a mnie jeszcze czeka jazda samochodem.
- Dalej – odpowiadam Kaziowi – To już opowieść na kolejnych kilka wieczorów. Trzymaj się.
Wstaję od stołu, żegnam się z Kaziem i idę do samochodu. Śnieg nie jest tu już taki biały, drzewa straszą jedynie szarością. Moją uwagę przykuwa jakiś biały punkt nie pasujący do ponurego krajobrazu. Biały Gawron, Albinos z czerwonymi ślepkami patrzy na mnie. Uśmiecham się do Niego, wsiadam do samochodu i odjeżdżam.

Krzysztof "Banita" Kargól
12 kwiecień 2012 roku, Kraków

od autora:

I to zasadniczo koniec bajki o Mateuszu i Weronice. Zasadniczo... Bowiem autor by nie był sobą gdyby nie zostawił sobie na ostatnich stronach furtki która by mu napisanie zakończenia umożliwiła. Tak więc szanowny czytelniku... Jeśli sam chcesz dopisać swoje własne zakończenie wieczorową porą przez chwil kilka, lub jeśli już to zrobiłeś i nastał na przykład szczęśliwy koniec, niech tak zostanie. Taki był pierwotny zamysł. Jednak po kilku miesiącach...

Jeśli chcesz się dowiedzieć czy Kaziu otrzymał odpowiedzi na swoje pytania, czy Mateusz spotkał się jeszcze z Weroniką i co takiego napisał Mateusz w Staszkówce a potem ukrył w szkatułce, zapraszam do epilogu. Jednak wizyta to na własną odpowiedzialność i autor reklamacji nie przyjmuje...

EPILOG

Powyższy tekst stanowi wyłączną własność autora i nie może być wykorzystywany i powielany bez jego zgody. ( Dz. U. 1994 nr 24 poz 83 z póź zm )