Pierwsza strofa - po prostu bomba. Generalnie całość, jako wiersz, jest bardzo dobra. To jesiennienie już jest między nami. Zarówno te za oknem, jak i w nas. Pozdrawiam

Wzruszył mnie ten wiersz, przywołał dobre wspomnienia.
Uściski:)

Cóż pisać... dobry wiersz. Na głowie masz płomień i w serduszku też. A jesień z oczu najskuteczniej przegania osoba, którą bardzo kochamy. Ty taką masz, bo miłość niejedno ma lico ;-).

A teraz IGUS masz za dzielność. I za to, że dosiadłaś konika)))

Oj czuje ze bylabym w dobrych rekach:))

Oczywiście. Złapię za kantar i poprowadzę wolno. A ty sobie pomachasz ramionami. Lewym do szyi konia, a prawym postaraj się dotknąć jego ogona. A teraz machamy ramionami w bok. Masz mieć wyprostowana postawę. No nie bój się. Koń pójdzie wolno - stępem. A rude włosy podkreślą kolor jesiennych liści na paddocku. No już. Zadowolona?

Jureczku :). Przyjemnoscia!:) a przewieziesz mnie na tym koniu:))) jak widzisz ja tez w komentarzach nie proznuje:))

Otrzeć łez oczywiście. Tak mi się wypsło w pierwszym komentarzu. O la la

No. Widzę, ze jesienniejesz. I nawet ci do twarzy z tym kolorem. A mówisz, że nie ma komu otrzeć łzy smutku? Coś takiego... Przyjeżdżaj na pastwisko. Konie ukoją twój smutek. Jeśli oczywiście odpłacisz się im miłością...

Hahaha:) grunt ze znam twoja opinie;)