_______________________________________

To ja. Kobieta, matka, kochanka. Nazbyt emocjonalna na dzisiejsze czasy. Amatorsko piszę, maluję, gram na gitarze i śpiewam. Zawodowo - opieka paliatywna w Hospicjum.

Skowyt

Panującą ciszę zakłóca jedynie delikatny szum klimatyzatora pracującego w budynku przez całą dobę. Pacjenci pozostający pod opieką placówki, muszą mieć idealne warunki by tu funkcjonować i o to właśnie codziennie i niezmiennie, na czterech zmianach, zabiega cały personel medyczny Domu Opieki. Pomimo ciągłego działania klimatyzacji czuję w powietrzu jakiś nieokreślony ciężar. To pewnie zwyczajny brak świeżego powietrza. W końcu skończyłam dwunastogodzinny dyżur. Trzeci w tym tygodniu, mam prawo być niedotleniona.

- Hej, co ty tak stoisz? Nie masz siły się przebrać? Pomogę ci... - słyszę rozbawiony nieco głos kolegi po fachu.
- Nie, dziękuję. Tylko się zawiesiłam... w myślach – obdarowałam go wymuszonym uśmiechem odpowiadając.
- Nie popędzam koleżanki, ale jak się koleżanka pośpieszy to ją podrzucę do domu – rzucił jeszcze biegnąc już do swojej szafki.
- Bardzo dziękuję za troskę i chęć pomocy, ale nie dziś. Dziś pójdę piechotą, brakuje mi tlenu. Szybki spacer dobrze mi zrobi.
- To tobie zmarły dziś dwie pacjentki? - spytał już nieco zniżonym głosem – Zgoda, idź ale nie myśl za dużo o tym.
Zamykając za sobą drzwi wyjściowe dla personelu znajdujące się na tyłach budynku stanęłam twarzą w twarz ze swoim smutkiem. Nigdy nie przyzwyczaję się do tego, że odchodzą. Fala świeżego, porannego, chłodnego powietrza przyjemnie uderzyła mnie w twarz. Minęła dłuższa chwila, zanim zdołałam odetchnąć pełną piersią, tak jakbym za wszelką cenę chciała zostawić ten bagaż złych emocji tutaj i nie targać go ze sobą do domu. Pozwoliłam wszystkim najmniejszym komórkom poczuć tę przyjemność jaką daje oddech.
Szłam szybko, wiedziałam, że będę w domu zanim on wyjdzie z łazienki. Zrobię mu kawę. A może wślizgnę się do niego pod prysznic. Przyjemnym ciepłem otuliła mnie ta myśl. Jeszcze kilka minut i wtulę się w jego wilgotne ciało, poczuję na twarzy mokrą, pachnącą mydłem skórę. Poczuję na sobie jego niecierpliwe dłonie, usta na moich ustach i będzie jak dawniej. Tak bardzo pragnęłam właśnie w tej chwili znaleźć się w jego ramionach. Poczuć się znowu młoda i bezpieczna. Kiedy ostatnio byliśmy razem, kiedy kochaliśmy się? Bezczelne pytania kłębią się w mojej głowie. Kiedy w ogóle ostatnio mięliśmy dla siebie czas?
Pamiętam te beztroskie lata, kiedy śmialiśmy się do rozpuku. Kiedy w godzinach miejskiego szczytu szukaliśmy miejsc, w których moglibyśmy się bezwstydnie całować nie wzbudzając zainteresowania gapiów. Na wspólnych spacerach robiliśmy zdjęcia. On mi, ja jemu. W pierwszych latach naszego wspólnego życia, śmialiśmy się i kochaliśmy zwiedzając wszystkie zakątki swoich ciał w najmniej oczekiwanych sytuacjach i miejscach. Byliśmy nierozłączni i zjednoczeni w najprostszych codziennych czynnościach, a życie płynęło własnymi torami gdzieś obok nas. Byliśmy poza i ponad. Najważniejsi dla siebie, wszędzie razem.
Dzień się dopiero zaczynał. Napuszone białe chmury przesuwały się leniwie po niebie. Miasto spało jeszcze. Tylko z piekarni za rogiem wydobywał się cudowny zapach wyjętego prosto z pieca świeżego pieczywa. Przynaglona wspomnieniami i myślami o bliskości z ukochanym, czując skurcz w żołądku który został podrażniony zapachem chleba i na myśl o wspólnym śniadaniu, pobiegłam. Zgrzana z zaróżowionymi policzkami stanęłam w progu domu. Jak cudownie było poczuć zapach miejsca, w którym się żyje. Jeszcze troszkę senny, nie całkiem poranny, bo jeszcze przed otwarciem okien i wietrzeniem, ale już z nutą kawy w powietrzu.
Wstał wcześniej. Na tę myśl poczułam lekkie ukłucie rozczarowania. Spóźniłam się. Zdążył wziąć już prysznic. Rozbierając się w pośpiechu, nie zwróciłam uwagi, na stojące w przedpokoju dwie spakowane walizki.
- Halo! Jesteś tam? Dzień dobry! - krzyknęłam walcząc z suwakiem od dżinsów. - Zapowiada się piękny dzień. Liczyłam na to, że zanim wyjdziesz do pracy zdążymy wspólnie wypić poranną kawę. Miałam cholernie ciężką noc, wiesz? Tak się cieszę, że już jestem w domu, że ty jesteś! Jesteś???
Cisza trwała i trwała odbijając się głuchym echem od ścian...
- Kochanie! Jesteś?- krzyknęłam jeszcze raz, stojąc już w łazience w szlafroku i czując jego obecność tuż za sobą. Ogarnęło mnie przejmujące uczucie chłodu.
- Tu jestem - odpowiedział tak obcym głosem, że zadrżałam - Liczyłem na to, że wrócisz później. Chciałem, abyś to przeczytała.
- Stało się coś? - poszłam za nim do przedpokoju, w ręku trzymając pięknie złożony list. Dopiero teraz zobaczyłam walizki. - Wyjeżdżasz?
- Nie, nic się nie stało. Odchodzę.
Nie wiem czy to nadmiar powietrza, czy szok jakiego doznałam w tej chwili. Nie spuszczając z niego wzroku, parsknęłam głośnym, gardłowym, dzikim zwierzęcym śmiechem...

Powyższy tekst stanowi wyłączną własność autora i nie może być wykorzystywany i powielany bez jego zgody. ( Dz. U. 1994 nr 24 poz 83 z póź zm )